Bozuntuya Vermeyin / Ünsal Çankaya
20 Ocak
00:00
2019
Bu ülkede siyaseti, dili, dini ayrı diye hedefe alınıp vurulan ilk insan değildi o.
Ama on iki yıl oldu. Bu ülkede Hrant adlı bir yurttaşımız vuruldu.
Üzerine gazeteler örtülür sokakta vurulanın.
Ayakkabısına bakar yine de dostu düşmanı.
Oradan anlaşılır insanlığa adımlanan yol.
Hrant dünyalar dolusu yol almıştı.
Arpa boyu gidemeyenler onunla, insanlığını anlamadı, sonrasına yine de saçmaladılar; "Affedersiniz, o biraz Ermeni’ydi!" sözleri hiç unutulmadı.
Yıllardır bu ülkede aydınlar sırf bu nedenle vuruluyor; ışığıyla aydınlanan olmasın diye. Onlar vuruluyor, biz ağlıyoruz.
Hiç değişmiyor.
Bulunacak vuranlar deniyor, göstermelik, maşalar susturuluyor sadece, koruyan ve kollayanların yeri ise her zaman su başında.
Hiçbir olay tam aydınlanmıyor.
Ağıtlarımız göğe yükseliyor, gözyaşlarımız sel oluyor, ama o selde sorumlular utanmadan yarabbi şükür diyor.
Çünkü gözyaşlarımız bizi boğuyor sadece, ağlatansa gülüyor!
Son gülen biz olacaktık hani, hani hep güzel olacaktı yarınlarımız?
Bırakın bizim olacak yarınları, bu ülkede günde bile bir özgür nefese nasıl muhtacız.
Nasıl da büyüyor geleceğe kaygımız, kırılıyor umutlarımız.
Yaşatılan baskıdan kırılıyor dalımız, suskuya mâhkum oluyoruz.
Gardiyanımız dost sandıklarımız.
Yoksa her sözümüz böyle denetlenebilir mi?
Ya da her bakışımız?
Vardığımız nokta siyaset dünyasında, ya da dünya siyasetinde tek sözcükle dikta olarak tanımlanıyor, ama bu sözcük bile yasaklı yıldızlar gibi. Tarihi o nedenle anımsamalı. Çünkü yaşamın her alanını kontrol ancak diktalarda mümkündür.
Yeter demek yetmiyor, oy vermek yetmiyor, dünyamız hiç güzelleşmiyor.
Mücadelede bir olunamıyor artık, çünkü güzel günler isteyen bir avuç insan kaldık, çünkü hep darmadağınız.
Ölenlerimize, öldürülenlerimize yanıp duruyoruz yıllardır.
Yaşıyorsak sadece ağlamak yetmiyor, bilelim, çok yanıldık!
Öldüysek de sakın bozuntuya vermeyin!
Tinimizden söyleyelim türküyü.
Yendiklerini düşünüp sevinmesinler!
Malamat mı olalım dosta düşmana?
Ünsal Çankaya
SOLİTİRAZ.COM
Ama on iki yıl oldu. Bu ülkede Hrant adlı bir yurttaşımız vuruldu.
Üzerine gazeteler örtülür sokakta vurulanın.
Ayakkabısına bakar yine de dostu düşmanı.
Oradan anlaşılır insanlığa adımlanan yol.
Hrant dünyalar dolusu yol almıştı.
Arpa boyu gidemeyenler onunla, insanlığını anlamadı, sonrasına yine de saçmaladılar; "Affedersiniz, o biraz Ermeni’ydi!" sözleri hiç unutulmadı.
Yıllardır bu ülkede aydınlar sırf bu nedenle vuruluyor; ışığıyla aydınlanan olmasın diye. Onlar vuruluyor, biz ağlıyoruz.
Hiç değişmiyor.
Bulunacak vuranlar deniyor, göstermelik, maşalar susturuluyor sadece, koruyan ve kollayanların yeri ise her zaman su başında.
Hiçbir olay tam aydınlanmıyor.
Ağıtlarımız göğe yükseliyor, gözyaşlarımız sel oluyor, ama o selde sorumlular utanmadan yarabbi şükür diyor.
Çünkü gözyaşlarımız bizi boğuyor sadece, ağlatansa gülüyor!
Son gülen biz olacaktık hani, hani hep güzel olacaktı yarınlarımız?
Bırakın bizim olacak yarınları, bu ülkede günde bile bir özgür nefese nasıl muhtacız.
Nasıl da büyüyor geleceğe kaygımız, kırılıyor umutlarımız.
Yaşatılan baskıdan kırılıyor dalımız, suskuya mâhkum oluyoruz.
Gardiyanımız dost sandıklarımız.
Yoksa her sözümüz böyle denetlenebilir mi?
Ya da her bakışımız?
Vardığımız nokta siyaset dünyasında, ya da dünya siyasetinde tek sözcükle dikta olarak tanımlanıyor, ama bu sözcük bile yasaklı yıldızlar gibi. Tarihi o nedenle anımsamalı. Çünkü yaşamın her alanını kontrol ancak diktalarda mümkündür.
Yeter demek yetmiyor, oy vermek yetmiyor, dünyamız hiç güzelleşmiyor.
Mücadelede bir olunamıyor artık, çünkü güzel günler isteyen bir avuç insan kaldık, çünkü hep darmadağınız.
Ölenlerimize, öldürülenlerimize yanıp duruyoruz yıllardır.
Yaşıyorsak sadece ağlamak yetmiyor, bilelim, çok yanıldık!
Öldüysek de sakın bozuntuya vermeyin!
Tinimizden söyleyelim türküyü.
Yendiklerini düşünüp sevinmesinler!
Malamat mı olalım dosta düşmana?
Ünsal Çankaya
SOLİTİRAZ.COM